Zahrawiyya was the title given to female graduates named after the legendary daughter of the Holy Prophet, Fatimah Zahra
Art as an Energy Source: Bow determines speed of the Arrow
Therefore, Creative Arts, which makes a definite impact on its audience, is also a form of energy. The success of a work of art (i.e. its influence) is based on the amount of mental energy exerted by an artist during its making…It is not that Iqbal used words which were out of others’ reach. But the bow determines the speed of the arrow… It was in midst of a conversation with a Communications & Electronics student that the idea was fired
A Catwalk by little ones
In this show, the participants never had to put up a show! They were as they were- pure of heart and intentions. They had not grown enough to become the victims of the Accursed One. Of course, they were instructed to act as so and so, but they never did so successfully.
വിദ്യയും മതാനുഭവവും
ഡോ. അല്ലാമാ മുഹമ്മദ് ഇഖ്ബാല്
വിവ: അഷ്റഫ്
നാം ജീവിക്കുന്ന പ്രപഞ്ചത്തിന്രെ സ്വഭാവവും പൊതുഘടനയുമെന്താണ്? അതിന്റെ സംവിധാനത്തില് സ്ഥായിയായ വല്ല ഘടകവുമുണ്ടോ? നാം അതുമായി എങ്ങനെ ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു? നമുക്കിതിലെയെന്തു സ്ഥാനമാണുള്ളത്? നാം വസിക്കുന്ന സ്ഥലത്തിനനുയോജ്യമായ സ്വഭാവങ്ങളെന്തൊക്കെയാണ്? ഇത്തരം ചോദ്യങ്ങള് മതം, തത്ത്വചിന്ത, സവര്ണ കവിത എന്നവയില് സാധാരണമാണ്. കാവ്യതാല്പര്യങ്ങളില് നിന്ന് ലഭിക്കുന്ന അറിവ് പ്രധാനമായും വ്യക്തികേന്ദ്രീകൃതമാണ്. അത് അലങ്കാരികവും അവ്യക്തവും അനിര്വചനീയവുമാണ്. മതം അതിന്റെ ഔന്നിത്യത്തില് കവിതക്കുമുകളിലാമ്. അത് വ്യക്തിയില് നിന്ന് സമൂഹത്തിലേക്ക് പ്രവഹിക്കുന്നു. യാഥാര്ഥ്യങ്ങളോടുള്ള അതിന്റെ നിലപാട് മനുഷ്യന്റെ പരിമിതികള്ക്ക് വിരുദ്ധമാമ്. അവന്റെ വാദങ്ങളെ അത് പൊലുപ്പിച്ചുകാട്ടുകയും ഒന്നുമി#്ലായ്മയുടെ സാധഅയതകളെ പരമായാഥാര്ഥ്യങ്ങളുടെ നേര്ക്കാഴ്ചയെക്കാളും ചെറുതായികാണിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അങ്ങനെ വരുമ്പോള് തത്വചിന്തയുടെ തനതായ ബൌദ്ധികരീതികല് മതത്തില് പ്രയോഗിക്കാനാകുമോ? തത്വചിന്തയുടെ ആത്മാവ് സ്വതന്ത്രമായ അന്വേഷണമാണ്. എല്ലാ അധികാരങ്ങളെയും അത് സംശയത്തോടെ വീക്ഷിക്കുന്നു. അനിഷേധ്യമായ മാനുഷികചിന്തകളെ ഉള്ളിലേക്കിറങ്ങിച്ചെന്ന് അന്വേഷണവിധേയമാക്കലാണതിന്റെ ചുമതല. ഈ അന്വേഷണം അവസാനമായി എത്തിച്ചേരുന്നത് യുക്തിയെ പൂര്ണമായി നിഷേധിക്കുന്നതിലോ പരമയാഥാര്ഥ്യത്തെ മനസ്സിലാക്കാനുള്ള യുക്തിയുടെ ബലഹീനത അംഗീകരിക്കുന്നതിലോ ആയിരക്കും. മറ്റൊരു വിധത്തില് പറഞ്ഞാല് മതത്തിന്റെ സത്ത വിശ്വാസമാണ്. വിശ്വാസം ധിഷണക്ക് കണ്ടെത്താനാവാത്ത ട്രാക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ട പാതയെ പക്ഷിയെ പോലെ കാണുന്നു. ഇസ്ലാമിന്റെ പ്രമുഖ ആധ്യാത്മിക കവിയുടെ വാക്കുകളില് ധിഷണ മനുഷ്യന്റെ ജീവിക്കുന്ന ഹൃദയങ്ങഅങ്ങളെ പതിയിരുന്നാക്രമിക്കുകയും ജീവിതത്തിലെ അദൃശ്യമായ സമ്പത്തുകളെ കൊള്ളയടിക്കുകയും മാത്രമാണ് ചെയ്യുന്നത്. എങ്കിലും കേവലമൊരനുഭവമെന്നതിലുപരിയാണ് വിശ്വാസമെന്നത് നിഷേധിക്കാനാവില്ല. ബോധമണ്ഡലങ്ങളെ ഉണര്ത്തുന്നതു പോലെയുള്ള ഒരു ഉള്ളടക്കമുണ്ടതിന്. മതത്തിന്റെ ചരിത്രത്തില് ശത്രു ചേരികളുടെ – പണ്ഡിതന്മാരുടെയും ആധ്യാത്മികവാദികളുടെയും- നിലനില്പ്, ആദര്ശം മതത്തിലെ ഒരവിഭാജ്യ ഘടകമാണെന്ന് പറഞ്ഞു തരുന്നു. അതിലപ്പുറം, താത്വികമായി പറഞ്ഞാല് മതം പ്രൊഫസര് വൈതെഡ് നിര്വചിച്ചതുപോലെ ‘ ആത്മാര്ഥമായി പ്രാവര്ത്തികമാക്കുകയും അനുഷ്ഠിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോള് സ്വഭാവരീതികളെ മാറ്റിമറിക്കുന്നതില് സ്വാധീനിക്കുന്ന പൊതു സത്യങ്ങളുടെ ഒരു വ്യവസ്ഥയാണ്. മനുഷ്യന്റെ ആന്തരികവും ബാഹ്യവുമായ ജീവിതത്തിന് രൂപാന്തരീകരണവും മാര്ഗനിര്ദേശങ്ങളും നല്കുക എന്നത് മതത്തിന്റെ പ്രധാന ലക്ഷ്യമാകുമ്പോള്, മതമുള്ക്കൊള്ളുന്ന പൊതുതത്ത്വങ്ങള് ഒരിക്കലും ചഞ്ചലമായിരിക്കരുതെന്നത് വ്യക്തമാണ്. അനുഷ്ഠാനങ്ങളുടെ സംശയകരമായ തത്വങ്ങളുടെ #്ടിസ്ഥാനത്തില് ആരും തങ്ങഅങ്ങളുടെ പ്രവര്ത്തനങ്ന്ഘലെ പരീക്ഷിക്കരുത്. യഥാര്ഥത്തില് മതത്തിന്റെ ധര്മം കണക്കിലെടുക്കുമ്പോള് ശാസ്ത്ര നിയമങ്ങളെക്കാളും മതത്തിന്റെ അടിസ്ഥാന തത്വങ്ങള്ക്ക് ബൌദ്ധികാടിത്തറയുണ്ടാവേണ്ടത് അത്യാവശ്യമാണ്. ശാസ്ത്രം ഭൌതികാതീയ ചിന്തയെ അവഗണിച്ചേക്കും. ഇതുവരെ അങ്ങനേയേ ഉണ്ടായിട്ടൊള്ളൂ. വ്യത്യസ്ത വിരുദ്ധ അനുഭവങ്ങളെ അനുരജ്ഞനത്തിലെത്തിക്കാനും മനുഷ്യന് ജീവിക്കുന്ന ചുറ്റുപാടുകളെ ന്യായീകരിക്കാനുമുള്ള അന്വേഷണത്തെ മത്തിന് നിരാകരിക്കാനാവില്ല. അതുകൊണ്ടാണ് പ്രൊഫസര് വൈതെഡ് ‘വിശ്വാസത്തിന്റെ ആയുസ്സ് യുക്തിവാദത്തിന്റെ ആയുസ്സാണെ’ന്ന് വളരെ ശ്�
��ദ്ധാപൂര്വ്വം പ്രഖ്യാപിച്ചത്. പക്ഷേ, വിശ്വാസത്തെ യുക്തി വല്ക്കരിക്കുക എന്നത് തത്വചിന്തക്ക് മതത്തിന് മേലുള്ള അധികാരം തത്വചിന്തക്കുണ്ടെന്നതില് സംശയമില്ല. പക്ഷേ, ചില പ്രത്യേക അവസരങ്ങളിലൊഴികെ തത്വചിന്തയുടെ അധികാരത്തിന് കീഴ്പ്പെടാത്ത വിധത്തിലായിരിക്കണം വിധിക്കപ്പെടുന്നതിന്റെ സ്വഭാവം. മതകാര്യങ്ങളില് വിധിപറയുമ്പോള് തത്ത്വചിന്തക്ക് അടിസ്ഥാന തത്ത്വങ്ങളില് മതത്തെ ചെറുതാക്കി കാമിക്കാനാവില്ല. മതം ഒരു പ്രത്യേക മേഖലയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കാര്യങ്ങളോ കേവലം ചിന്തയോ കേവലപ്രവര്ത്തനമോ കേവല അനുഭവമോ അല്ല. ഒരു പൂര്ണ മനുഷ്യന്റെ ആവിഷ്കാരമാണ്. അതുകൊണ്ട് മതത്തെ വിലയിരുത്തുമ്പോള്, മതത്തിന്റെ കേന്ദ്രസ്ഥാനം അംഗീകരിക്കാന് തത്ത്വചിന്ത നിര്ബന്ധിതമാണ്. ചിന്താപരമായ ഉദ്ഗ്രഥന പ്രക്രിയയില് മതത്തെ മര്മ്മസ്ഥാനമായി കാണാതെ പറ്റില്ല. ചിന്തയും അന്തര്ജ്ഞാനവും പരസ്പരം വിരുദ്ധമാണ് എന്ന് കരുതുന്നതില് യുക്തിയുമില്ല. ഇവരണ്ടും ഒരേ വേരില് നിന്നാണ് വരുന്നത്. ഇവ പരസ്പരം പരിപൂരകങ്ങളാണ്. ഒന്ന് പരമയാഥാര്ഥ്യത്തിന്റെ കാലികമായ ആസ്വാദനവുംമറ്റേത് സൂക്ഷ്മമായ നിരീക്ഷണങ്ങള്ക്കായി പാരമ്യതയുടെ വിവിധ ഭാഗങ്ങള് സാവധാനം സ്പെഷലൈസ് ചെയ്ത് പഠനവിധേയമാക്കി പാരമ്യതയെ അനുഭവിക്കുന്നത് ലക്ഷീകരിക്കുന്നു. പരസ്പര നവീകരണത്തിന് രണ്ടും പരസ്പരം അനിവാര്യമാണ്. ജീവിതത്തിലെ ധര്മങ്ങള്ക്കനുസരിച്ച് ഇവക്ക് സ്വയവ്യക്തമാകുന്ന യാഥാര്ഥ്യത്തിന്റെ ഒരേ ദര്ശനങ്ങളെയാണ് രണ്ടും തേടുന്നത്. ബെര്ഗ്സണ് പറഞ്ഞതു പോലെ യാഥാര്ഥത്തില് അന്തര്ജ്ഞാനം ധിഷണയുടെ ഒരുന്നത രൂപം മാത്രമാണ്.
ഇസ്ലാമിലെ ബൌദ്ധികാടിസ്ഥാനത്തിനുള്ള അന്വേഷണം പ്രവാചകന്റെ (സ) കാലം മുതല്ക്കേ തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ടെന്ന് കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. പ്രവാചകര് (സ) എപ്പോഴും പ്രാര്ഥിക്കുമായിരുന്നു ‘നാഥാ! വസ്തുക്കളുടെ പൂര്മ സ്വഭാവത്തെ കുറിച്ചുള്ള ജ്ഞാനം എനിക്ക് നല്കണമേ..’ പിന്നീട് വന്ന സൂഫികളും അല്ലാത്തവരുമായ ബുദ്ധിജീവികളുടെ സംഭാവനകള് നമ്മുടെ സാംസ്കാരിക ചരിത്രത്തില് വിജ്ഞാനാത്മകമായ ഒരുപാട് അധ്യായങ്ങള് തുറന്നിട്ടുണ്ട്. എത്രത്തോളമെന്നാല് പരസ്പരം പൊരുത്തപ്പെടുന്ന ആശയങ്ങളുടെ വ്യവസ്ഥക്കും സത്യത്തോടുള്ള പൂര്ണമായ ഹൃദയാര്പ്പണബോധത്തിന് കാലത്തിന്റെ പരിമിതിക്കെന്നപോലെ ഇവ ആഗ്രഹം പ്രകടിപ്പിച്ചിരുന്നു. അതുവഴി മറ്റുകാലങ്ങളെക്കാളും ഉപകാരശൂന്യമായ ഒരുപാട് ദൈവശാസ്ത്ര പ്രസ്ഥാനങ്ങള് ഇസ്ലാമില് ഉടലെടുത്തു. നമുക്കെല്ലാമറിയുന്നതു പോലെ ഇസ്ലാമിക ചരിത്രത്തില് യവനതത്ത്വചിന്തക്ക് ശ്ക്തമായ ഒരു സാംസ്കാരിക സ്വാധീനമുണ്ട്. ഖുര്ആന്റെയും ഗ്രീക്ക് തത്ത്വചിന്തകളില് നിന്ന് പ്രചോദനമുക്കൊണ്ട് ഉയര്ന്നുവന്ന വ്യത്യസ്ത ദൈവശാസ്ത്രചിന്തകളെയും സൂക്ഷ്മപഠന വിധേയമാക്കുമ്പോള് യവനതത്ത്വചിന്തക്ക് മുസ്ലിം ചിന്തകരുടെ ചിന്തകളെ വിശാലമാക്കുന്തോടൊപ്പം ഖുര്ആനിക ദര്ശനങ്ങളെ മറച്ചുവെക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നുന്നെ സത്യം ബോധ്യമാകും. സോക്രട്ടീസ് മനിഷ്യലോകത്ത് മാത്രമാണ് ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകച്ചിരുന്നത്. അദ്ദേഹത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം മനുഷ്യനെ കുറിച്ചുള്ള മനുഷ്യനെ മാത്രമായിരുന്നു. സസ്യങ്ങളോ പ്രാണികളോ നക്ഷത്രങ്ങളോ അതിന് വിഷയീഭവിക്കുന്നില്ല. ദൈവമാര്ഗ നിര്ദേശങ്ങള് സ്വീകരിക്കുന്ന തേനീച്ചയെ കുറിച്ച് പറയുകയും കാറ്റിന്റെ നിരന്തര ഗതിമാറ്റത്തെയും ദിനരാത്രങ്ങളുടെ മാറി വരവിനെയും മേഘങ്ങളെയും നക്ഷത്രങ്ങള് നിറഞ്ഞുനില്ക്കുന്ന ആകാശത്തെയും അനന്തമായ ശൂന്യാകാശത്തിലൂടെ ഒഴുകി നടക്കുന്ന ഗ്രഹങ്ങലെയും നിരീക്ഷിക്കാന് വായനക്കാരനെ ഉദ്ബോധിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഖുര്ആനിക ശെയിലി എത്ര വ്യത്യസ്തമാണ്. ഇന്ദൃയജ്ഞാനം യഥാര്ഥ്യമാണെന്ന് സോക്രട്ടീസ് വാദിച്ചപ്പോള് പ്ലാറ്റോ അത് കേവലം ഊഹമാണെന്ന് സമര്ഥിച്ചു. കേള്വിയും കാഴ്ചയും ദൈവത്തിന്റെ അമൂല്യവരദാനമാണെന്നും അവയുടെ പ്രവര്ത്തനത്തില് നാം ദൈവത്തോട് കടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നുവെന്നും ഉദ്ബോധിപ്പിക്കുന്ന ഖുര്ആന് എത്ര വ്യതിരിക്തമാണ്. ചിന്തയുടെ ക്ലാസിക്കല് മായാശക്തിയില് ആദ്യകാല ഖുര്ആന് പഠിതാക്കള്ക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടതുമിതാണ്.
New Models of Islamic Education in Kerala
BY ZUBAIR HUDAWI *
www.southasianoutlook.comdar
The religious education system of Mappila Muslims, who make up almost a quarter of Kerala population, needs a separate and profound study that will shed light on various unique features of the system and on how it differs from the Islamic education system prevalent elsewhere in India. The origins and development of the Mappila Muslim community on the Southern coasts of India can be traced to the very first century of Islamic calendar, according to the most popular historic view. And as Muslims give great importance on passing the Islamic values and morals through generations and to facilitate the dissemination and reproduction of religious knowledge, Mappilas of Kerala also developed various systems of education throughout their historical evolution.
It is evident that Mappilas had moved ahead in the past along with the changes in the educational trends of international Muslim community, but with adjustments and accommodations needed in the cultural atmosphere they lived in. An analysis of their pre-20th century history shows that they had developed three kinds of educational systems to impart education at primary, higher and mass levels. Othupallies, better translated as Maktabs or writing schools, served as the schools of primary education teaching the children all the preliminary knowledge about Islam that is compulsory for every individual to know, with a special emphasis on Qur’an recitation. ‘Palli Darses’ or mosque-colleges served as knowledge centres producing religious scholars who could lead the community, teach its next generation and maintain the intellectual tradition intact. ‘Palli’ is the local word for Muslim mosques and Christian Churches, whereas Dars comes from one of the Arabic word for teaching and learning.
Kerala has a long tradition of higher religious schools held in mosques, and the system still prevails with a string of modifications needed in the modern world. Systematic wa’az programmes, which lasted sometimes to weeks and months and which facilitated detailed oral teaching of various noted religious texts on a host of subjects, served as an effective setup for mass education.
The inspiring roles of many outstanding personalities, who emerged from among Sayyed families, the scholar community or ulema and Sufi missionaries, behind these ventures cannot be denied. It is significant that there has always been a healthy relation among these three strata of leadership, and Kerala Muslims always mention the phrase ‘Ulama-Umara collaboration’ as the chief factor behind all kind of advancement among them. Almost all of the Sufi sheikhs were eminent scholars well-versed in Shari’a, and almost all major ulema since the early period, including those in Makhdoom family of Ponnani, had joined one or other of the Sufi orders. Besides, many Sayyid families who migrated to Kerala from various religious centres like Hadhramaut and Bukhara, were involved in religious teaching as well as in propagation of various Sufi orders. One can assume that all these factors prevented, to a certain extent, the spread of un-Islamic forms of popular Sufism among Kerala Muslims.
Just like other communities, Mappila Muslims had also faced the waves of modernisation trends with the onset of 20th century. The emergence of reformist ideologies, the transformation of the community leadership from the hand of individuals to that of organisations based on various ideologies, and increased efforts for adoption of secular Western education changed the facets of Mappila education in the first half of last century. Most of these educational developments took place with the direct involvement or guidance of various organisations, who worked out various educational systems to disseminate both religious and secular knowledge among the community. The effectiveness of these systems as well as their role in dissemination and reproduction of religious knowledge still need an analytical cum evaluative study.
Contribution of Samastha Kerala Jam’eyyat ul-Ulama Religious education was at stake when calls for ‘modernisation’ turned the attention of community leaders towards secular education, often at the expense of religious learning. However, the Samastha Kerala Jam’eyyat ul-Ulama, the platform of traditional religious scholars whose academic tradition and inheritance go back to Makhdoom scholar family of Ponnani and which represents the majority Sunni community of Kerala Muslims, focused their attention on defending the system of traditional religious education and worked hard for its progress. This organisation of traditional Ulama did not get actively involved in secular education, but adopted an ideal religious education system that allowed all Muslim boys and girls to have their regular schooling as well along with religious studies.
The Samastha’s educational board today runs a systematic primary education programme that has more than eight thousand Madrasas under it. This system of Madrasa education, in which a Muslim child can have 12-year religious education without hampering her or his regular schooling, has spread to all Kerala districts and to various Indian states and foreign countries where Muslim Malayalees live. There are other Muslim organisations in Kerala that also run many such primary Madrasas under s centralized system, but the Samastha has reached far ahead of them all. It was the first to respond when the government banned public schools from providing religious education just after Independence by calling on the community to set up Madrasas in every village where Muslims live. While many Muslim communities elsewhere in India and abroad had to choose either secular or religious ways of education, resulting either in alienation from one or the other or complete assimilation with the non-Islamic cultures and communities, this system facilitated the harmonious integration and co-existence of Mappilas with non-Muslims along with keeping their Islamic identity and culture intact. Mapilla students study Islam in part-time Madrasas in the morning or evening and have their regular schooling at the same time, thus being able to mingle with students from other communities. Muslim-managed organisations also later set up boarding Madrasas, orphanages, integrated public schools, etc..
Dar ul-Huda Islamic Academy, A New Experiment in Religious Higher Education While the Samastha facilitated the integration of religious and secular education at the primary level, it continued its view of the secular-religious dichotomy at the higher levels until the 1970s. Students had to select between the two for higher studies after having had both at primary levels from Madrasa and schools. Parents who wanted to make their children religious scholars sent them to Sharia colleges where the learning was limited to various traditional religious subjects. Its result was incompetence of religious graduates and their inability to cope with modern trends and the failure of secularly-educated to carry forward their religious ethos. In the 1970s, scholars of the Samastha started responding to this issue by adopting various innovations and trying to effectively synthesise both streams of knowledge.
An outstanding figure who gave an ideological base and intellectual perspective to this process of change was the late MM Basheer Musliyar Al-Baqawi (1929-1987). (Musliyar is the local word to denote a traditional religious scholar). His foresightedness was instrumental in various educational innovations that occurred among the Sunni community of Kerala in the last quarter of the 20th century. He spoke of an educational philosophy aimed at reproducing the philosopher-scientist scholars who lived in the golden period of Islamic medieval history. He called for reforming the curriculum and syllabus of the higher centres of Islamic learning by taking lessons from outstanding Islamic personalities came in the past. He argued that the prevailing system of Islamic education was very narrow, and emphasised the need of preparing a more inclusive syllabus that would enable the progress of humanity in all fields. He called on Islamic colleges to introduce many subjects that are Fard kifayah (community religious obligation) like health sciences, professional and technical subjects. In 1970s, Basheer Musliyar al-Baqawi initiated many attempts to innovate the Darses in the mosques. He tried hard to implement his vision of ‘Model Darses’ which was aimed at a fresh and live approach towards every subject taught in the Darses along with teaching languages of English and Urdu. His point was that the Dars graduates, the future scholarly leaders of the community, should not be left behind and they should be equally aware of modern trends and subjects and be able to relate it with Islamic perspectives. However, the attempts did not yield the needed results. In 1972, Basheer Musliyar joined the Rahmaniya Arabic College at Kadameri of Calicut District, where he implemented many outstanding and attractive innovations. Rahmaniyya was the premier traditional Muslim college in Kerala that started the teaching of Arabic, English and Urdu languages and social subjects along with religious subjects.
When he saw that he could not bring the innovations and reforms in the way he desired, Basheer Musliyar thought of a separate institution where he could effectively and practically synthesise religious and secular subjects, keeping in mind the changes of the modern world. His intention of producing scholars capable of propagating Islam in the modern world impressed two other great personalities—CH Hyderus Musliyar and Dr. U Bapputty Haji—and attracted support from a host of community well-wishers, though it also drew a number of critics. The three worked hard to materialise their dream and succeeded in the establishment of Dar ul-Huda Islamic Academy in 1986 at Chemmad, in Kerala’s Muslim majority district of Malappuram.
Dar ul-Huda offers a 12-year course that integrates religious education with important secular subjects. During the first 12 years of its running, each year Darul Huda admitted 80 students out of hundreds of applicants in the age group of 10-11, who had completed the fifth standard in both madrasa and school, on the basis of oral and written tests. The 12-year course has been divided into four stages – a 2-year Preparatory course, a 4-year Secondary course, a 4-year Degree course and a 2-year PG course. The syllabus includes religious subjects such as Quran, Tajweed, Hadith, Usul ul-Hadith, Fiqh, Usul ul-Fiqh, Aqeeda, Tasawwuf, Nahvu, Sarf, Mantiq, Balagha and Comparative studies of various religions, as well as secular subjects like Maths, Social Sciences, History, Physics, Chemistry, Biology. In addition to this, Arabic, Urdu, English and Malayalam are taught. Facilities for extra curricular activities like debates, discussions, oratory training, computer studies and sports are also provided. The institution follows selected text books of both Kerala State and CBSE syllabuses for its teaching of secular subjects until the secondary level. When the student completes 18 year of his age, i.e. when he reaches the 8th class of the system, Darul Huda makes it mandatory for him to appear for the entrance tests of various universities offering degrees in social science subjects and languages under their Open University Systems. Students generally opts for subjects like Sociology, Political Science, English, Malayalam, Economics etc. for their degree, and the Dar ul-Huda facilitates the study of these subjects inside the institution by appointing separate teachers and allocating sufficient time. Simultaneously, students carry on their study of religious texts and subjects. Once the student graduates from institution they have degrees of both Islamic and secular higher educational institutions.
Although the success of the Dar ul-Huda is still to be assessed and evaluated, it is clear that it adopts a very novel approach and appears to have fared comparatively well.. At a time when there was a feeling that religious education was the choice of poor students or of those less talented, under-skilled and ‘good for nothing else’ children, the Dar ul-Huda catered particularly to bright students irrespective of their background, and selected limited students purely on the basis of merit after conducting tough written and oral examinations. The founders of the institution stressed that religious propagation was done by prophets who are supposed to be the most clever and brilliant in the community, and the religious scholars who are their successors should be the most brilliant among their community, too.
The Dar ul-Huda sees itself as imparting good education in secular subjects not for its students to get a government job and or to produce Muslim professionals and technicians. Instead, the aim is to produce pure Islamic scholars who have a clear idea of the modern world, its trends and ideologies. Interestingly, the institution has evoked great interest among a large number of Mappila Muslims and soon many very rich or highly educated families started vying for admissions for their children therein. As a result, several trusts and committees in different parts of Kerala have started affiliated institutions that adopt the same syllabus as the Dar ul-Huda and receive academic assistance from it. The Dar ul-Huda has now expanded into something like a university chain, having around 20 colleges following the same syllabus under a co-ordination committee.
In addition to this, Darul Huda runs a special 10-year course in its campus to cater to the needs of Urdu-medium students, who generally hail from the neighbouring states of Tamil Nadu, Karnataka and Andra Pradesh as well as Maharashtra and from some north Indian states as well. It has started an affiliated Urdu-medium college in Mumbai, and the Dar ul-Huda’s alumni are in the process of setting up a modern Islamic higher learning centre in Chittoor, in Andhra Pradesh.
The Dar ul -Huda also runs a separate section for Quran memorization, in which the students are admitted at the age of seven, and once they complete the memorization process they continue the 12-year course of the institution.
After producing 12 batches of students now, the Dar ul-Huda now urgently needs to review its performance. Being given a balanced and sound education, many graduates of the institution have been able to secure well-paid jobs at home and abroad in various fields. However, the institution needs to closely examine the role of its graduates in contributing to the intellectual development of the Muslim community and enabling it to meet contemporary challenges.
Zubair Hudawi, a graduate of the Dar ul-Huda, is presently a Ph.D. student at the Jawaharlal Nehru University, New Delhi. He can be contacted on zubyjnu@gmail.com